مملکت ما در یونیک بودن هم یونیک است

مردمان دوست داشتنی اش کسانی هستند که بکارت برایشان از انسانیت به مراتب مهمتر است، آدم نیستی؟ باکره باش... بقیه ی چیز ها حل است!

و آخرین چیزی که فهمیدم این بود که تو چقدر حقیقی دروغ میگویی، انگار که دروغ هایت از واقعیت هم واقعی تر هستند...

البته شاید از قبل میدانستم و حالا باورش کرده ام.
از آن شب به بعد، در این چند روز که گذشت، باز هم دلم برایت تنگ میشود، اما احساس میکنم چیزی در درونم در حال تغییر است که نسبت به آن بی تفاوتم.
نسبت به احساسات جدیدی که در درونم هست دید بدی ندارم، دیگر مثل قبل تر ها برایم آزار دهنده نیستند

آدم ها گاهی ترحم انگیز بودن را تا جایی کش میدهند که به نفرت انگیزی میرسند
گاهی که از سر دیوانگی جلوی رویت می ایستند و شروع به دلقک بازی میکنند و
منظورشان این است که Cool شده اند و وای و هه هه و او لالا
حتی دلت نمیخواهد بهشان بگویی خفه شو!
یک قدم به عقب میروی، سر تا پایشان را نگاهی سرشار از تحقیر می اندازی، سرت را
تکانی میدهی و میروی.
آدم ها خودشان انتخاب میکنند، اول ترحم ، حالا نفرت و تحقیر و بعد...

میدونی
یک- دو- سه های آخر است
توی یکی از همین روز ها، بعد از یکی از همین یک- دو- سه ها... :(

یه وقتایی هست که آدم دیگه خسته میشه! دیگه می بُره! دلش هم نمیخوادا، اما ظرفیتش اونقدر تکمیل میشه که به دلش هم غلبه میکنه!