ای کاش میشد همه چیز را رها کنم و بروم

بروم یک گوشه ی دنیا و دقیقن جوری زندگی کنم که دلم میخواهد

چیزِ زیادی نمیخواهم..

یک بار که وقتی خیلی خوشحال یا خیلی ناراحتم پناهگاهم باشد

کسی که شبها با حسرت سرم را کنارِ سرش نگذارم و ته دلِ هم جایی داشته باشیم

شغلی که زندگیِ معمولی اما شاد برایم بسازد

و شاید چند چیزِ کوچکِ دیگر...

آه.. آرزوهایم از عادی ترین چیزهای زندگیست و برآورده نمیشود